Suhiltzaileen zerbitzuaren sorrera

Garai horretako hainbat ikerketa eta dokumentuk jasotakoaren arabera, probintziako gainerako udalerrietan badaezpadako samarra eta egiaz kaskarra zen suteen aurkako babesa, ez baitziren existitzen suhiltzaile boluntarioen hainbat erakunde baino, beren lurralde eremuan halako tradizio bat zutenak.

Aipatu boluntario taldeak lurraldean zehar modu desberdin eta heterogeneoan banatuak zeuden, segidako udalerri hauetan: Arrasate, Azpeitia, Bergara, Eibar, Elgoibar, Legazpi, Oñati, Ordizia, Tolosa, Zarautz eta Zumarraga.

Orokorrean elkarte horiek, beren lana egiteko borondate eta gogo handia izaten zuten arren, tradizioz zeuden oso antolamendu xumez egituratuak, baliabide material murritz eta nolabaitekoekin, eta langile prestatu eta ekipamendu kualifikatuen gabezian.

Foru Aldundiko zerbitzua sortu aurreko urteetan hainbat ikerketa eta proiektu egin ziren probintziako suhiltzaile profesionalen zerbitzu bat egituratzen eta finkatzen ahalegintzeko. Ikerketa horiek zerbitzuak izan behar zituen oinarrizko alderdi batzuk definitzeko eta artikulatzeko balio izan zuten eta gaur egun eredu den zerbitzuaren garapen oinarriak jarri zituzten.

Zerbitzuaren eredu misto horren proposamena zen larrialdiekiko arreta udalaz gaindiko eremu batetik antolatzea, lurralde osoan zehar prestaketa integralez eta hornidura aldetik erantzun denbora hoberenak lortzen ahaleginduz, artatutako udalerri guztietan.

Denboraren helburu hori bete ahal izateko, eta garai hartan bideetan ziren azpiegiturak kontuan hartuta, Gipuzkoako lurralde osoan zehar suhiltzaile etxeen sare zabal bat eraikitzeko beharra ikusi zen (guztira, bederatzi) zerbitzu eredu horri lehentasuna emanaz, suhiltzaile etxe gutxiagotan giza baliabide eta baliabide materialen kontzentrazio handiago baterantz bideratzen ziren beste eredu batzuen gainetik.