Farozain gisa lanean hasten zirenean, guztiek isolatutako faro batera joan behar zuten lanera; hau da, “biztanlerik gabeko uharteetan, pertsona bakar batek tripulatutako ontzi batekin bertara iritsi ezin zen lekuetan; eliza, eskola edo medikua zuten herrietatik gutxienez 15 kilometrora" egin behar zuten lan. Bertan hiru urtez aritu behar ziren jardunean, eta denbora hori igaro ostean, beste leku batera bidaltzen zituzten. Esan beharra dago farozainek aldaketa hori gogo handiz hartzen zutela.

Nahiz eta Administrazio Publikoaren pean dauden lanbide guztietan betebehar guztiak argi eta garbi zehazten diren, farozainen kasuan, 1920ko hamarkadako araudiak oraindik era zehatzagoan jasotzen zituen betebehar guzti haiek, seguru asko profesional horiek akatsen bat eginez gero, ontziak hondoratu eta ondorio benetan kaltegarriak gerta zitezkeelako.

Oinarrizko betebeharren artean aipagarriak ziren edozein motatako eta edozein xederako itsaso-seinaleak ematea, argiak piztea, gauean zehar argia zaintzea, era guztietako makinen eta zerbitzurako tresnen atal optiko eta akustikoak garbi mantentzea, baita faroko altzariak, eraikina, zelaiguneak eta bestelako eremuak egoera onean edukitzea ere. Horrez gain, metereologia-datuak jaso eta erregistroak egunean eraman behar ziren, betiere probintziako itsaso-zerbitzuko ingeniari eta laguntzaileek emandako agindu eta argibideei jarraiki.

Zumaiako faroa, xx. mende hasieran. aurrealdean talaia zaharra ikusten de, eta lehen planoan, eskuinean, faroaren argia islatzen zuen baliza, ontziek portuan sartzeko erreferentzia gisa erabiltzen zutena (Javier Carballok utzitako argazkia).