Urte askotan, Nafarroako Baztan, Malerreka eta Bortziri eta Leitza bailaretako biztanleek hasieran Hego Amerikako herrialdeetara emigratu zuten, eta 1940ko hamarkadatik aurrera, AEB-tara, artzaintza lanetan aritzera. Erlijio-bokazioa ere oso ohikoa zen, eta horrek guztiak inguruko jendeari lana ematea ekarri zuen.

Hala ere, jaiotza-tasa oso altua zen, eta oinordetza-sistema maiorazkoa zenez (seme zaharrenak jasotzen zuen baserria oinordetzan, eta beste seme-alabek handik alde egiten zuten), lan eskaintza eskaria baino askoz handiagoa zen, eta ondorioz langabezia handia zegoen gazteen artean. Aipatu berri dugunaz gain, eskualde hartan egurgintzan usadio handia zegoenez, duela urte asko egurgile gazteenak hasieran Iratira eta aurrerago Frantziako hego-mendebaldera joaten hasi ziren zuhaitzak moztera. Momentu gorenean, 500 egurgile inguru egon ziren kanpoan lanean.

Iratiko basoa, izen bereko ibaiaren goi-ibilguan kokatua, Frantzia eta Nafarroa artean, eta seguru asko Europa osoko pago eta haritz baso handiena da. Mugak direla eta auzi eta liskar asko sortarazi dituen eskualdea izan da. Jabeek eta egurraz baliatzen direnek baso hori ustiatu dute XVIII. mendeaz geroztik (ontziak egiteko), eta gaur egun, bertako egurra hainbat xedetarako erabiltzen da.

Baztango egurgileak 1906an.