Arte eta artisautza arteko lana

Usadioz, biolingile gehienak benetako artistak ziren. Izan ere, besteak beste, egurra ezagutu eta lantzeko sekretuak ezagutzen zituzten, baita pieza ezberdinen proportzioak eta berniz mota eta kalitate ezberdinak ere. Ezagutza horien zati bat bakarrik iritsi zaigu guri. Horri guztiari esku-trebetasun eta eskarmentu handia gehitu behar zaio. Maisu horien inguruan ikastunak bildu ziren, eta horrela tradizioa edo usadioa mantendu zuten eskolak sortu ziren.

Biolingintza industrializatzera iritsi da, batez ere Asia hego-ekialdean, nahiz eta artisauek egindako instrumentuen tinbre kalitatea ez lortu. Artisau-ekoizpenak nahiko jarduera izaten jarraitzen du, duela hiru mende erabiltzen ziren material eta tresna berak erabiliz, bai instrumentu zaharrak berritzeko baita erdi-mailatik gorako irakasle nahiz ikasleen eskariari erantzuteko.

Biolin batek 69 pieza ditu, eta pieza horiek guztiak hainbat saio eta azterketen ondorio dira. Piezek garrantzi handia dute biolinean, estetikoki ederra izatean gain, gorputzari erabat etortzen baitzaio. Ondorioz, biolinak kontu handiz egin behar dira. Muntaiak eragin handia zuen azken produktuan, eta horregatik kontu handiz egin behar izaten zen.

Biolinak egiteko erabiltzen diren egur mota guztiek bibrazio-ezaugarri ezin hobeak dituzte. Gehienak Suitza, Frantzia (Jura eta Saboia), Alemania (Oihan Beltza) eta Austriako (Tirol) lurralde menditsuetakoak izaten dira. Zuhaitz bakoitzak izandako klima eta hazkuntzak egurraren kalitatea zehazten zuen, eta guztietan onenak Italia iparraldeko eta Tiroleko izeiak ziren, 1.200 edo 1.500 metrotara eta mendebaldera begira zeuden lurretan hazitakoak. 5 urte lehortzen utzi ondoren, egurraren zuntzari jarraituz laurdenetan mozten ziren.

Izeia (picea excelsa) tapa edo estalkia egiteko erabiltzen zen. Astigarra (acer pseudo platanus) eta batzuetan sahatsa edo makala hondoa, kirtena, eta uztaiak egiteko erabiltzen zen, eta ebanoa, berriz, larakoak, diapasoia eta zubia egiteko.