Erauzketa sistema

Mende honen lehenengo erdian jarduera harrobiaren kokapena aukeratzearekin hasten zen. Beti ere etekinik handiena esfortzurik txikienarekin ateratzea bilatzen zen (meategi-adituek paper garrantzitsua zuten horretan). Geroago sasiak kendu eta eremua garbitzen zen, estaldura kenduz ("eremua osasundu"), harkaitza garbia eduki arte. Horretarako aitzur, pikotx, aizkora eta "korbiloak" (igitaiaren antzekoa) erabiltzen ziren. Otarreak garrantzitsuak ziren, soberako materialak sorbaldaren gainean eramateko (lurra, adarrak, belarrak, etab.).

Ondoren laztabin-zuloak egiten ziren (zulo borobilak harkaitzean); berrogeita hamarreko hamarkadan dagoeneko mailu eta zulagailu pneumatikoak erabiltzen zituzten barrenariek (lehenago eskuzko erremintekin egiten zuten). Geroago artillariak (dinamitari bezala ezagututa), lehergailuen erabileran eta kolokazioan aditua zen behargina, zuloak bolbora beltzaz betetzen zituen, osotasunean, hondotik kanpo-azaleraren 3 edo 4 metroraino.

Kartutxoak bata bestearen atzetik sartzen ziren, zurezko haga borobil luzeen laguntzarekin. Azkenik, zuloa lurrarekin betetzen zen, sendoki estutuz aipatu zurezko hagekin. Bolboraren metxa sartutako lehenengo kartutxoan jartzen zen eta, azkenik, kargatuko laztabin-zulo guztien metxak elkarren artean batzen ziren. "Artista izan behar zinen kargak non eta nola jarri jakiteko, harkaitzak sekretu asko baititu", dio eskarmentuko dinamitari zahar batek.

Metxak metro bat 90 segundoko aurreratzen zuela aintzat hartuz, dinamitariak distantzia kalkulatu behar du leherketaren ondorioetatik babesera iristeko denbora izateko.